Forum Klasyków

Ognistobrody · Dołączył: 28 Mar 2006 Posty: 46 Przeczytał: 0 tematów Skąd: Poznań

specjalnie dla Calpurnii, niech będzie retrospektywnie. Nie należy to już całkowicie do moich barw, co zresztą widać bardzo po zmianie bloga, ale raz wyjątek z życzliwości można ukłonem (a to wręcz normalnie już bez wazeliny namiętnie bez kozery

) zrobić

Natomiast jeśli chodzi o mój rzekomy pobyt w tym kraju (co to został wymieniony, ale nazwy już nie pamiętam

), to hmmm... moja noga nie postała już od 13 miesięcy, więc może trzeba by zrobić jakiś mały rekonesans? Znaczy się ja nic nie obiecuję, ale istnieje taka ewentualność, że może pojawię się (oczywiście tylko i wyłącznie na czarnym rynku lub w podziemiach) przed rozpoczęciem się nowego 'sezonu łowczego'

Co prawda jakoś to tak marnie wygląda jako 'wakacje' w zestawieniu z np. Cyprem, ale parentsy też już zaczynają wykazywać objawy choroby zwanej 'łer-is-maj-bejbi'.

Natomiast gdzie, jak, w jakim składzie i na jakich zasadach to ja bym się musiał poradzić Formiona ekhm znaczy się Mariana

Aleksandra

To daj znac, jak tylko sie pojawisz. Wypadaloby powspominac stare czasy przy jakims piwku, hm? Wink

Aleksandra

No dobra, wróciłam. I nie, tym razem w dołku nie jestem.
Hiszpania jest piękna, olśniewająca miejscami, miejscami zaniedbana, ale... to nie Włochy.
Galicja jest piękna, niezbyt słoneczna, dość deszczowa, góry łączą się z morzem tworząc piękny obrazek, ale... to nie Basilicata, a Ferrol to nie Abriola...
Hiszpanie sympatyczni, czasem przystojni, zapatrzeni w blondynki ( Wink

), czasem rasowi (czarne oczy, czarne włosy, zwalający z nóg), ale... to nie Włosi. I takim dziwnym językiem mówią - zniekształconym włoskim Razz

Jeśli chodzi o komunikację międzyludzką: całkiem sprawnie szło mi porozumiewanie się w kraju, którego języka nie znam. Ja mówiłam po włosku, oni odpowiadali po hiszpańku. I się rozumieliśmy. Chyba. Przynajmniej przez wiekszą część czasu. Tak mi się zdaje... Hm, dobrze, zostawmy to.
Dwa tygodnie di dolce far niente... Tak, macie rację, nie tylko. W końcu Barcelonę przebiegłam (miałam tylko 3 godziny między samolotami, żeby zobaczyć maisto, nie, niestety, na stadion nie zajechałam, nie było czasu, ale strasznie mi przykro), w Santiago świętego poklepałam, dotarłam do wieży Herkulesa w Coruni, rozejrzałam się po świecie z murów w Lugo, spacerowałam po wyżynach i urwiskach (powiedziano mi, że to bedzie krótki, przyjemny spacerek, przechadzka wręcz, więc nie przejęłam się, że jestem w sandałkach na wysokich obcasach i krótkiej, czerwonej sukience. tja, przegonili mnie po lesie, podmokłych łąkach, nad przepaściami. cóż, i tak nikt mnie nie pomyli z kozicą górską). A pośród tego zdążyłam nawet odświeżyć (na coś więcej zabrakło słońca) opaleniznę włoską. I gdzie tu nic-nie-robienie? Wink

Acha, mieszkałam na 5. piętrze bez windy... Coś cudownego, uwielbiam schody (co nie przeszkadzało mi wjeżdżać windą na trzecie piętro, jak mieszkałam na Górczynie, teraz wchodzę na parter Smile

).

Ale nie o tym chciałam pisać. Chciałam Was objechać. Wracam po dwóch tygodniach, zaglądam na forum (ok, zaglądałam tu też w czasie tych dwóch tygodni) i co? Właśnie o to chodzi, że NIC! Na forum cisza... Żadnych sporów, nieporozumień, przemyśleń, pogadanek filozoficznych. Cisza... Hej, ludzie, gdzie się podzialiście?
Przy okazji: kojarzycie kabaret TEY, było tam coś o smutnych ludziach w tramwaju i pytanie: Ludzie, kochani, coście tacy smutni? Przecież jedziecie do pracy!

Wróćmy jednak do meritum, czegokolwiek ono dotyczyło. Moi drodzy, czy Was ogarnęła jakaś niemoc twórcza? Piszcie, nie wiecie, jak Wasze posty radują moje serce Razz

Dobra, bez przesady, koniec kadzenia.

Aleksandra

Znalazłam, debeściarskie smutasy, mazgaje Smile

: http://www.youtube.com/watch?v=AClf5ZRxORw

lamia/lesbia

Brrr, ten śnieg mnie przeraził. Nie wiem, czy wy też co roku doznajecie drgawek na myśl o tym, że oto znowu idzie zima, czy może przeciwnie, raduje was perspektywa nowych bałwanów i bitew na śnieżki?

Aleksandra

To zależy, gdzie jestem Smile

Cieszy mnie śnieg, gdy jestem w domu, najlepiej z kubkiem kawy w dłoni, pod kocykiem, ukochane saxo grzeje się w garażu i nie ma potrzeby wyciągania go stamtąd (jak nie było - wizja przedawniona, marzenie nie do zrealizowania z trójką dzieci w domu - wprawdzie u nas nie mieszkają, ale właściwie mieszkają).
Nie cieszy mnie, gdy jestem zmuszona opuścić zacisze domowe.

Choć nie zawsze - uwielbiam zimową porą nawiedzać Mazury, zwłaszcza jak śnieg obrodzi. Babcia mieszka na wsi - dookoła lasy, jeziora, drogi nie uczęszczane przez hałaśliwe automobile - istna Arkadia (przynajmniej przez kilka pierwszych dni, potem robi się górka Razz

).

W tym roku mam nadzieję (jak zawsze i jak chyba większość), że swięta będą białe. Wyobraźcie sobie, lepić bałwana z moim Maluchem (który moim jest tylko z nazwy, żeby później nie było, że jestem potrójną matką), dziewczynki jeszcze za małe będą, ale już za rok! Boże, to będzie sajgon!

Aleksandra

Od bieli śniegu przeszłam do bieli szpitalnej.
Idealne miejsce do spotkania osób, z którymi nie będziesz mogła/mógł nagadać się w czasie Twojego pobytu. Poznasz ich życie, jak przebiegało niemal każdego dnia - taka potrzeba zwierzeń wydaje się naturalna: obojętnie w jakim szpitalu przebywasz, zawsze towarzyszy Tobie wizja, a czasem przeczucie, śmierci. Jak sądzicie? Człowiek pragnie przywołać wspomnienie siebie szczęśliwego, żywotnego, żyjącego, pragnie uwiecznić siebie w opowiadaniu, przekazać cząstkę siebie komuś, nawet jeśli to ktoś obcy, którego nigdy więcej nie spotka. Puste ściany, niegdyś białe, rząd łóżek, szare twarze, zaspane. Nie ma, na czym oka zawiesić. I cisza, ta przejmująca cisza. Wręcz słyszysz swoje myśli. Z jednej strony działa otępiająco, z drugiej pragniesz usłyszeć czyjś głos. Cisza. I żeby nie oszaleć zaczynasz mówić. Cokolwiek. Nieważne do kogo. Dzwonisz do rodziny, przyjaciół. Wizyt oczekujesz z napięciem. A kiedy znów zostajesz sama, boisz się, że pozostaniesz w tej ciszy, że już z niej nie wyjdziesz. Oczekiwanie na wyniki, na diagnozę, jak na wyrok, orzeczenie. Ile jeszcze czasu mi zostało?
Ilekroć jestem w szpitalu, obojętnie czy jako pacjentka, czy jako "wizytatorka", gubię się, czuję się niepewnie - a jeśli stąd nie wyjdę? Dlaczego w tak wielu szpitalach przejścia znajdują się w piwnicach? To przypomina labirynt, dezorientuje tym bardziej. Ja, której milczenie nie przeszkadza prawie nigdy, dostaję słowotoku.

Skąd te wspomnienia? Myślę o kruchości życia. Jest i nagle może go nie być. Bez czasu i możliwości pożegnania. Może to ta staruszka, którą dziś przepuszczałam na pasach? Takim pięknym uśmiechem podziękowała mi... Pustka po odejściu kogoś bliskiego. Boże Narodzenie z pustym miejscem przy stole. Obawa, której nie wypowiada się, bo może stać się rzezcywistością. Gorączkowe porządkowanie spraw do załatwienia, bo nigdy nie wiadomo, kiedy... Może nadchodząca jesień, znikające słońce sprawiają, że myśli się o tych, którzy odeszli i którzy odejdą?
I tylko to zdanie (ostrzeżenie? zachęta? napomnienie?): Memento mori, memento mori.