Forum Klasyków

Aleksandra

I tak źle, i tak niedobrze. Do licha, i jak nam tu dogodzić? Razz

Ito, jedyne, co mogę Tobie napisać w tych ciężkich chwilach, musimy wierzyć, że wszystkie zmiany, w tym także skutki naszych rozczarowań i zawodów, prowadzą na lepsze. Niestety, możemy tylko wierzyć, bo pewności nigdy nie mamy. Ponad chmurami zawsze świeci słońce Smile

A co do kompleksów: jesteśmy takie, jakie jesteśmy, piękne z naszymi kompleksami (święta racja). A jeśli ktoś nas nie akceptuje...? To niech nie próbuje nas zmieniać. I tak mu się nie uda Wink

Więc to nie nasze kompleksy rujnują nam życie, tylko jego niezdolność do przystosowania się! I nie daj sobie wmówić niczego innego!!!

Ognistobrody · Dołączył: 28 Mar 2006 Posty: 46 Przeczytał: 0 tematów Skąd: Poznań

Ja tu normalnie widzę plejady zdań ciągle o tym samym. Wnioski same nasuwają się przeskakując z awersu na rewers. A na dodatek w takim tempie, że nawet nie można się zgodzić. Nie zgodzić też się nie można. Z prostej przyczyny: bo nie ma na to czasu.
Heh, wątek posta w zasadzie był sobie kiedyś. Ale tu widzę, że posty jak przysłowiowe kobiety 'są zmienne'. I nie chodzi mi tu o krytykę tych metamorfoz, bo uważam to raczej za zjawisko co najmniej ciekawe, ale raczej kierunek, w którym za każdym razem zmierzają.
I ja również jak Ita, mogę napisać 'doświadczony' przy każdej niepozytywnej nauce życiowej, którą z wielką chęcią dzieliłbym się z tłumami, zakompleksionych lub nie, facetów. Dlaczego jednak tego nie robię? Bo SZKODA na to czasu. życie jest za krótkie by wpatrywać się w jeden temat przez dwie strony komentarzy. Może i jest to jakiegoś rodzaju rozrywka, gdy na horyzoncie miga jakaś pointa, lub porozumienie. W tym wypadku z przykrością (a nie często miewam takie odczucia) muszę stwierdzić, że takowego nie ma.
A kompleksy? Każda, sensowna i poznawszy już w dużym stopniu siebie, kobieta takowe ma i a) potrafi się z nimi pogodzić b) umie je zretuszować, by oszukać potencjalne 'ofiary' c) wykorzystać je na swój użytek.
Bo prawda, jak to mówią zakłamani i ponumerowani w katalogach szarzy ludzie, jest tylko jedna. W tym wypadku (jeśli przyjmiemy, że niech będzie jedna, ale obusieczna) zarysowana jej strona jest taka, że kompleksy są 'be' i musem jest je zaakceptować i to w większości kosztem jakiegoś (lub kilku) związków.
Ale, Moje Drogie Panie, jak chcecie się inaczej czegokolwiek nauczyć, jeśli nie tylko i wyłącznie w praktyce? Jeśli coś nie gra (w związku, czy hu-nołs-łer) to pierwsze skojarzenie jest, że albo 'on' albo 'ja'.
I tu musi się pojawić ten ból nauki, bo zrozumienie u kobiet tego prostego faktu jest nad wyraz (paradoksalnie, bo w większości wypadków biorą winę na siebie) trudne. Bo (skupmy się na faktach) prawdy nie ma jednej, winnej strony nie ma jednej, i kompleksów (jakkolwiek by podręcznik do sztuki miłości czy przetrwania czy nawet psychologii nie mówił) też nie ma tylko z jednej strony związku. I na balansie, który, idąc za śladem Ity, zaświadczam doświadczeniem, wypada, że akceptacja jakichkolwiek kompleksów partnerki przychodzi mężczyznom znacznie łatwiej niż kobietom zaakceptowanie ich własnych (nie mówiąc już nawet o tych partnera), a nawet ci pierwsi (znanymi sobie tylko środkami

) starają się je pomóc obrócić w atrybuty.
Więc, oczywiście nie mając żadnego prawa w tym matriarchacie, nalegam byście za pomocą tego małego ogniwa racjonalizmu znalazły, Drogie Panie, jakąkolwiek dawkę obiektywizmu i przestały marnować swój cenny czas na skakanie na skakance. Ja doskonale zdaję sobie sprawę, że od małego macie do tej zabawy sentyment, ale jesteście już w takim wieku, że powinnyście zająć się jakimiś bardziej konstruktywnymi postulatami, albo chociaż próbować znaleźć szybciej porozumienie w tych, które już roztrząsacie.
I to nie jest krytyka, raz jeszcze podkreślam, tylko bardzo życzliwa, i nacechowana moją troską o wasz cenny czas (i zdrowie, bo wysiłki emocjonalne bardzo was wyczerpują) prośba (a może uwaga czy jakieś inne odpowiednie, mild'owe słowo).
ALE gdyby jednak w postnuklearnym podmuchu waszych (jakże przez nas, facetów, uwielbianych - nie ironizuje UWAGA!) emocji moja zdeindywidualizowana osoba została zlinczowana, zaklinam i zmuszam do złożenia mi na grobie (w dalekiej lub bliskiej) przyszłości wieńcy z napisem 'miałeś rację'.
Let the melody begin...

calpurnia

lamia/lesbia

Aleksandra

Aleksandra

Ale w jednym Kuba ma rację: dygresja nam się nieco przedłużyła Smile

Wracam więc do parku Mickiewicza (tak, to mój ulubiony, tyle ciekawych istot można tam przyuważyć; ostatnio często tam przesiaduję - powodem były gorączkowe poszukiwania mieszkania i tu się pochwalę - dziś wynajęłam jedno! jeśli nie zostanę oszukana, to nie będę musiała dojeżdżać! hip, hip, hurra!). Zwróciliście uwagę na pewnego mężczyznę: długowłosy, siwiejący (włosy sięgają mu gdzieś do barków - chciałabym mieć kiedyś tyle cierpliwości i samozaparcia, żeby wyhodować sobie taką długość włosów, szanse jednak marne, zwłaszcza po ostatnim obcięciu, hehe), kamizelka jeansowa i duża torba, taka laptopowa. Zagubienie na twarzy, przenosi się z miejsca na miejsce (nie oddalając się od fontanny jednak), zazwyczaj za jakimś przechodniem, ściąga sandały i grzeje stópki na słoneczku. Ciekawy człowiek.

Pamiętacie Kółko Różowych Gimnazjalistek, Skupionych Wokół Jednego Papierosa? Dziś ich miejsce zajęły licealistki w czerni. hmmm, inne pokolenie? Trochę podobne do wzorowego EMO...
Przy okazji: strasznie mi się spodobał opis EMO na [link widoczny dla zalogowanych] Laughing

lamia/lesbia

A, rozwinęli, ale nie powiem, żeby poszło w jakość. Zapamiętałam tylko tę nieodporność na tanie wino. Werter mnie nieszczególnie śmieszy, a z tym Petroniuszem to w ogóle przesadzili.
Intryguje mnie tylko, jak można się pociąć Gilettem.

Aleksandra

Nie próbuj Wink

Ognistobrody · Dołączył: 28 Mar 2006 Posty: 46 Przeczytał: 0 tematów Skąd: Poznań

Aleksandra

calpurnia

lamia/lesbia

calpurnia

I rzuciły się z pazurami na biednego koguta...

Ognistobrody · Dołączył: 28 Mar 2006 Posty: 46 Przeczytał: 0 tematów Skąd: Poznań

I tak jest zawsze, droga Calpurnio...

Powiesz coś: źle. Nie powiesz: Niedobrze. Urosłem do rangi 'dawcy rad', mimo iż były to uwagi i to w jak najżyczliwszym tonie jaki umiem z siebie wykrzesać. Nie wiem czym zasłużyłem sobie na takie traktowanie. Pewnie tym, że jak zwykle się wychylam i, że nie jestem 'jedną z was'. Bo w końcu 'WY' się nie mylicie, dajecie sobie rady, i znacie się świetnie. Skoro jestem jednak taki 'zły, niedobry' i bezpodstawny, to pomyślcie co Wy, moje Drogie Panie, tak naprawdę o mnie wiecie?

calpurnia

Ćsiii... Nie przejmuj się, z feministkami tak zawsze - solidarność jajników i inne bzdury Wink

Ognistobrody, bywasz czasem w Polsce? Bo ja naprawdę się stęskniłam - kurczę, to już 2 lata, jak Cię nie widziałam!
A tak poza tym - szkoda, że juz nie piszesz na zielono...